«Η ζωή μου με το τέρας της νευρικής ανορεξίας». Η εξομολόγηση μιας γυναίκας.

«Το έβλεπα χρόνια. Να το έλεγα, είναι εκεί απέναντι μου. Με απειλεί; Με εξουσιάζει; Καμία απάντηση. Πάγος μέσα μου. Το μόνο που έβλεπα ήταν το μισό κολοκύθι που με περίμενε στο τραπέζι. Αυτό και μισό τοστ σε 4 ώρες. Αυτό σου επιτρέπω έλεγα στον εαυτό μου. Πειθαρχία έλεγα μέσα μου. Αναρωτιέμαι σε ποιον…σε τι…

Τα λουλούδια μου γύρω μου. Απόγνωση στα μάτια τους.  Η λογική. Η λογική παντού. Ψυχή φύγε. Εξαφανίσου να μην υπάρχεις. Να μην οφείλεις. Κενό…πάγος…χρέος. Το τρίσβαθο της ψυχής μου. Τα παιδιά μου. Που τα’ άφησα; Αφέθηκα. Ακούμπησα να βρω την ελπίδα που μου την πήραν. Η αγάπη ξεχειλίζει μέσα μου. Με κατακλύζει. Κλαίω. Επιτέλους κλαίω. Αφήνομαι, επαναλαμβάνω μέσα μου την ίδια λέξη. Πενθώ. Θάβω.

Ξεκινώ πάλι από την αρχή. «Μάνα». Τίποτε άλλο δεν χρειάζομαι. Ακούμπησα στο τρίσβαθο της ψυχής μου. Επιτέλους βρήκα τον εαυτό μου. Εμένα. Ό,τι εισέπραξα, ό,τι έζησα στην ψυχιατρική κλινική έξι μήνες. Τροφή. Μάνα εξ’ ουρανού. Γιατί πίστεψα, συνεργάστηκα, υπέμεινα και νίκησα. Είμαι εδώ κραυγάζω. Είμαι εδώ φωνάζω. «Μάνα». Που πάς; Λόγια απόγνωσης. Τίποτα. Το καθόλου. Μόνο «Μάνα». Το άγγιγμα, το κίνητρο.  «Μάνα» τα τρίσβαθα της ψυχής. Εγώ και αυτό.  «Μάνα», θα σε πολεμήσω, θα σε νικήσω. «Μάνα», με χρειάζονται. Ξύπνησα. Χαρά για μένα 6 μήνες στην ψυχιατρική κλινική, το τέλος της οδύνης χρόνων. Το ένιωθα. «Μάνα» γκρεμίζει τείχη, γκρεμίζει βουνά. Δίπλα σας,, κοντά σας. Να δώσω περίσσεια αγάπης. Ακούστε με, νιώστε με. Είμαι ΕΓΩ και επιτέλους υπάρχω, ξέρω, γνωρίζω, αντιλαμβάνομαι και το καταλαβαίνω. Πόσο, τι, γιατί. «Μάνα». Αυτό μου ήταν αρκετό, τίποτα άλλο. Από κει μέρα ολόφωτη. Σιγή. Δάκρυα, πολλά δάκρυα. Πενθώ, θάβω. Όμως το φως έρχεται, καταφθάνει. Βρήκα, ανακάλυψα. Επιτέλους ξέρω, γνωρίζω. Το τέρας έχει όνομα, νευρική ανορεξία. Μάνα. Τίποτε άλλο».

Για λόγους δεοντολογίας το όνομα και τα στοιχεία της γυναίκας δεν δημοσιεύονται.