Ναι ή Όχι…
ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΝΑ ΝΤΙΖΟΥ
Σύμβουλος ψυχ. υγείας-Μουσικοθεραπεύτρια|
Έχουμε αναρωτηθεί πόσο σημαντικές είναι αυτές οι δυο λέξεις στη ζωή μας;
Δύο μονοσύλλαβες λεξούλες ,τόσο δα μικρές, κι όμως αυτές οι λέξεις κρύβουν τη δύναμη και την αδυναμία μας και μπορούν να καθορίσουν ολόκληρη τη ζωή μας.
Αυτές οι λέξεις καθρεφτίζουν τις επιλογές μας, την ελευθερία μας τα όρια μας ,την ίδια μας την ύπαρξη.
Πόσο έτοιμοι είμαστε όμως να πούμε το ναι και το όχι, πόσο μας έχουν προετοιμάσει οι γονείς μας ,πόσο μας εκπαίδευσαν οι δάσκαλοι μας ;
Πόσο μας έχουν επιτρέψει να τις λέμε χωρίς τύψεις και ενοχές.
Ναι σε όλα ; Όχι σε όλα; Ούτε το ένα ούτε το άλλο βέβαια.
Το ναι και το όχι προϋποθέτουν ελευθερία πνεύματος ,αποδοχή και αγάπη εαυτού, παιδεία, ανάληψη ευθύνης των επιλογών μας όρια, ηθική και σεβασμός για μας και τους άλλους. Όλα αυτά νοηματοδοτούν τη ζωή μας και κάνουν σημαντική την ύπαρξη μας.
Σε κάθε ναι και όχι ανοίγονται νέοι δρόμοι, καινούργιες εμπειρίες ή κλείνουμε τη πόρτα σε ότι μας βαραίνει, σε ότι δεν μας εκφράζει, σε ότι μας προσβάλλει.
Σε κάθε ναι και όχι πλησιάζουμε πιο πολύ στη αυτογνωσία μέσα από τις συγκρούσεις που τυχόν δημιουργούνται.
Δυστυχώς η δομή της σύγχρονης κοινωνίας στηρίζεται σε μια εικόνα καθωσπρεπισμού, το λάϊφ στάιλ είναι σημαντικότερο από την ψυχική μας υγεία και ισορροπία, επιπλέον υπάρχει μία ενοχή στην απόρριψη και στο όχι ,σχεδόν κατακριτέα, η επιθυμία να αποφύγουμε να απορρίψουμε με κάθε κόστος, να γλυτώσουμε από διαπληκτισμούς και διαφωνίες και να αποδεχτούμε τα πάντα, δημιουργεί καταπίεση.
Από την άλλη όταν λέμε συνέχεια ναι χάνουμε την ισορροπία τον αυτοσεβασμό μας και την ταυτότητα μας ,σίγουρα εισάγεις νέες εμπειρίες και δεδομένα που όμως από την άλλη δεν προλαβαίνεις να διαχειριστείς και να τα επεξεργαστείς.
Σίγουρα το έχουμε ακούσει να το λένε συχνά γονείς στα παιδιά τους, ίσως να το είπαν και οι δικοί μας γονείς, “Μην ανακατεύεσαι άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από τη τρύπα”. Το αποτέλεσμα είναι τα παιδιά αυτά όντας ενήλικες να μην μπορούν να πάρουν αποφάσεις για τη ζωή τους, από τα πιο μικρά και καθημερινά μέχρι τα σπουδαία και σημαντικά.
Η αναποφασιστικότητα είναι πλέον το σύνηθες στη κοινωνία μας.
Εννοείται ότι κάποιες φορές χρειαζόμαστε χρόνο και απόσταση από τα πράγματα και τα πρόσωπα για να πάρουμε αποφάσεις να πούμε ναι ή όχι. Ακόμα επιβάλλεται και η ουδετερότητα, ως ένδειξη σεβασμού και όχι ένδειξη φόβου ή αδιαφορίας.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά είναι μία πρόφαση ,μια δικαιολογία που δίνουμε στον εαυτό μας και συνεχίζουμε τον “ύπνο” του βολέματος μας και τον συμβιβασμό της απόλυτης ισοπέδωσης του εαυτού μας, σε σημείο που τον χάνουμε εντελώς.
Περιμένουμε άλλους να πουν τα όχι και τα ναι για μας, ώστε να έχουμε και ένα άλλοθι στη αποτυχία που θα έρθει, αλλά και η επιτυχία δεν θα είναι στην ουσία δικιά μας και θα νιώθουμε σιγά – σιγά ένα αβάσταχτο κενό.
Με άλλα λόγια και όπως είπε ο Ποιητής :«Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία»!