“Καθε πρωτη των βλεμματων…”

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΛΑΝΤΗΣ ΓΑΟΥΤΣΗΣ
Συνθέτης-Στιχουργός|

In the eye of the beholder

Κάθε πρώτη των βλεμμάτων συνάντηση, την αντιμετωπίζω με κατανόηση.
Ξέρω ότι η Μοίρα αρέσκεται στην αρπαγή ευκαιριών προς επικράτησή της.
Επετειακά ο Χρόνος, μια στο τόσο φροντίζει την πραγμάτωση τέτοιων συναντήσεων,
βάζοντάς τες σε δοκιμασία αντοχής προς αυτόν,
με την προϋπόθεση να περάσουν τον έλεγχο προς καταλληλότητα
ανάπτυξης ρομαντισμού,ώστε να μετρούν αλλιώς τα ρολόγια
για να μην τους επηρεάσει το κενό που θα ζήσουν
κατά τη διάρκεια του ελέγχου που απαιτεί απομάκρυνση των δύο,
καθώς η κάθε αρχή αφότου γίνεται,
δε χρειάζεται να υποβάλλεται στην άμεση συνέχειά της.

Έχω μια περίσσεια τάση ειλικρίνειας απόψε.
Αρέσκομαι στην απ΄τους άλλους αποκρυπτογράφηση του εαυτού μου που και που,
για να νιώθω τρωτός και κάπου-κάπου το δέρμα μου να ζωντανεύει,
μη χάνοντας τον εαυτό του,καθώς είναι στη φύση του η αναζήτηση
και η εσκεμμένη προσκόλληση πάνω σε άλλο.
Εκείνη την πρώτη φορά ένιωσα και λίγο ηθικός αυτουργός
του παιχνιδιού Μοίρας και Χρόνου,καθώς έχω πάντα την ανάγκη
να δοκιμάζω το ρομαντισμό μου με κίνδυνο τη διατάραξη της κοινής ηθικής.

Έχω μια περίσσεια τάση ειλικρίνειας απόψε.
Νιώθω πως είμαι υποχρεωμένος να παραδεχτώ και την τάση μου προς αταξία.
Θυμήσου-όχι πριν,αλλά-αφού με κατακρίνεις,πως:
-η ειλικρίνεια είναι το δυνατότερο αφροδισιακό όλων.

Στάσου σε μια μεριά
κι αν θέλεις, σταύρωσε και τα χέρια σου αγκαλιάζοντας το σώμα σου,
ίσα-ίσα για να παρατηρήσεις ξεκούραστα-όχι επικριτικά-και να απολαύσεις το μεγαλείο
που μας έφερε απόψε αντιμέτωπους με δυνάμεις ανώτερες ημών,
που ακούνε πάντα στα ονόματα Χρόνος και Μοίρα.
Αυτές οι συναντήσεις καταλήγουν πάντα ή σε ευτυχία, ή σε προσωρινή καταστροφή.
Θαρρώ πως από τη στιγμή που ο άνθρωπος-μονίμως ξεροκέφαλος-
πάντα θα αναζητά την ευτυχία,αξίζει να μπει στο χορό και να χορέψει.

Ας είναι λοιπόν για άλλη μια φορά, να πέσω θύμα τού ενθουσιαμού μου
και να πιστέψω σ΄ένα “εμείς”,διαφορετικό από τ΄ άλλα.
Το “εμείς” δεν έχει απαραίτητα την καθιερωμένη ζωή του σε συνύπαρξη.
-Ίσα-ίσα,το “εμείς”, λόγω της συνύπαρξης πεθαίνει.-

Παρ΄όλ΄αυτά, αλίμονο κι αν δεν εμύριζα για ώρες
μαξιλάρι ποτισμένο μ΄ ένα τέτοιο “εμείς”.
Aλίμονο κι αν δεν ελύγιζα στην κάθε πρώτη των βλεμμάτων
έπειτα απ΄την ολοκλήρωση των δύο,
που μοιάζει σαν ο ένας να ξέρει πως το τέλος κάποτε θα ΄ρθεί
μα κοιτά ευθεία στα μάτια του άλλου δακρυσμένος,
ενώ ο άλλος έχει βαλσαμώσει καθ΄ελπίδα του,
και σαν κοιτάζει την ερωμένη του, ρίχνει κλεφτές ματιές
στο πίσω σύνθετο που διακοσμημένο το ΄χει
με τα λάφυρα-ελπίδες που του ΄χουν σκοτώσει.
Σου είπα,έχω μια περίσσεια τάση ειλικρίνειας απόψε.

Πηγή: www.anapnoes.gr

Facebook Twitter Google+ LinkedIn