Φτωχή μας ακοή…

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΛΑΝΤΗΣ ΓΑΟΥΤΣΗΣ
Συνθέτης-Στιχουργός|

Είναι που το ΄χει συνήθεια ο ήχος των φιλιών
να κρυφοτρυπώνει, στ΄αυτιά παιδιών και γερόντων.
Στων νιων την άγνοια μιας συνέχειας ευθύνεται π΄απλώνει
και στων παλιών ως ανάμνηση ξεδώνει,
περιπαίζοντας τα τότε των λαθών των.

Είναι που το ΄χει συνήθεια η βαριά εκπνοή ως θλίψης
στοιχείο να χαίρει,την ώρα που συνοδεύεται από ένα «ωχ» στακάτο.
Συνοδεία των συνεπειών των έρχονται οι καιροί,που κάθε νιος θα ξέρει
πως πρέπει να ΄χεις ζήσει μια φορά,
έτσι ώστε ο θάνατος ν΄αποτελεί έν΄ αδιάφορο μαντάτο.

Είναι που το ΄χει αρχή της η αλήθεια η κρυφή
εντός σου να σε πλάθει, όσο εσύ τής δίνεσαι ως δήθεν της προστάτης.
Εκεί που θα ΄σαι το παιδί π΄ορμητικά θε να βουτά στα λάθη,
φρόντισε: κραυγές να μη σου μείνουν άχτι,
ερωμένη να ΄χεις τη ζωή ως πλέον γέροντας σοφός επαναστάτης.

Κι αν υπάρξουν κάποιοι που θα σε θωρούν περιφρονητικά,
χαρακτηρίζοντας την αλήθεια σου, ως κυρία ξιπασμένη
που τάχα ΄χει γεμίσει με μιαν αγένεια την πνοή μέσα στα στήθια σου
όταν θα φαίνεσ΄ αγέρωχος πριν λίγο ξεψυχήσεις,
ας μάθουν πως αν άκουγαν ενός φιλιού της τη βοή τη μισημένη, 
όλοι στον κόσμο απ΄την αρχή, θα γεννιόντουσαν ερωτευμένοι.

 Πηγή: αναπνοές